Rob de Kerf

rust

tumoren maken zijn hand een trillende last,
zijn ooit zo sterke lijf, willoos,
voed ik mijn vader de soep, zouteloos,
mijn hand nog vast.

zoals ik ooit mijn pap,
op zijn schoot gezeten
van hem kreeg te eten.
ook met slab.

hij voelt mijn onrust,
"lekkere soep jongen",
stelt hij mij gerust.

er is niets veranderd,
alleen, ik zit niet op zijn schoot,
maar voedt zich de Dood.